Klinika Okulistyczna Uniwersytetu Medycznego w Lublinie powstała w 1944 r. przy Uniwersytecie im Marii Curie-Skłodowskiej, z siedzibą przy ul. Staszica. Pierwszym kierownikiem Kliniki był prof. Ignacy Abramowicz.

W 1948 r. kierownictwo Kliniki zostało powierzone dr Tadeuszowi Krwawiczowi, który do tej pory pracował w dziecięcym Oddziale Ocznym w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Z jego inicjatywy w 1954 r. Klinika przeniosła się na ul. Chmielną do odnowionego i zmodernizowanego pałacyku Chrzanowskich. W nowej siedzibie powstała sala operacyjna oraz pracownie badawcze, gdzie prof. Krwawicz mógł zająć się pracą naukową i badawczą. Głównym przedmiotem jego zainteresowań stała się problematyka zranień i owrzodzeń rogówki oraz badania nad mechanizmami odpornościowymi oka.

Jednak jego największym sukcesem okazało się zastosowanie w okulistyce niskiej temperatury. Przy pomocy krioekstraktora jako pierwszy usunął zaćmę, dzięki czemu został uznany za ojca kriochirurgii i kriooftalmologii oraz sławny w świecie. W celu zgromadzenia nowoczesnej aparatury oraz w związku z ulepszaniem technik operacyjnych konieczna okazała się rozbudowa Kliniki. W 1979 r.  w parku otaczającym starą Klinikę zbudowano nowy wielopiętrowy budynek wraz z przylegającym do niego audytorium, który połączono przejściem podziemnym z pałacykiem Chrzanowskich. W starym budynku utworzono oddział zachowawczy i operacyjny, natomiast w nowej Klinice oddział chirurgii zaćmy, rogówki, siatkówki, dziecięcy oraz nowoczesny blok operacyjny. Działalność naukowa Kliniki zaczęła się prężnie rozwijać w pracowniach biochemicznej, histologicznej, genetycznej, chirurgii doświadczalnej i nowo powstającym Banku Tkanek Oka. Natomiast w Sali audytoryjnej zaczęły odbywać się sympozja, wykłady oraz posiedzenia naukowe dla lekarzy.

Prof. Krwawicz był osobą wielce zasłużoną, o czym świadczą liczne nagrody i wyróżnienia. Za jego Kadencji 8 lekarzy uzyskało tytuł doktora habilitowanego, a 7 z nich tytuł profesora.